مشاوره خانواده و زندگی

تربیت کودک دو تا سه سال، همه چیز درباره تربیت کودک دو ساله
والدین تربیت کودک دو تا سه سال را بسیار دشوار می دانند و آن را یکی از پیچیده ترین دوران تربیتی در نظر می گیرند، زیرا کودک دوساله بسیار کنجکاو و بازیگوش است و نمی توان رفتار و حرکات او را پیش بینی کرد.

والدین باید در این سن رفتار مناسبی با کودک خود داشته باشند چون او خوب و بد را از هم تشخیص نمی دهد و ممکن است دست به کارهای خطرناکی بزند و به خودش آسیب برساند.

در سن دوسالگی کودک وارد دوره جدیدی از زندگی اش می شود او از نوزادی خارج شده و تبدیل به یک انسان کوچک می شود که تمام خصوصیات طبیعی یک انسان را دارد.

کودک در این سن شاید به حرف پدر و مادرش توجه نکند و طبق خواسته خودش عمل کند، والدین بهتر است با یک مشاوره مشورت کنند تا با مسائل تربیتی کودک در این سن آشنا شوند.

در این مقاله در مورد تربیت کودک در سن دوسالگی بحث خواهد شد.

تربیت کودک دو تا سه سال، اهمیت کسب تجربه
کودکان در این سن بسیار کنجکاو هستند و بیشتر به کشف کردن و فهمیدن مسائل علاقه دارند و با وسائل مختلف بازی میکنند تا بفهمند در دنیا هر چیزی چگونه کار می کند.

کودکان با کنجکاو بودنشان وسرگرم شدن با وسایل می توانند با موضوعات مختلفی آشنا شوند و هر اتفاقی در این سن می تواند برای آن ها جنبه آموزشی داشته باشد.

تربیت کودک دو تا سه سال
تربیت کودک دو تا سه سال
کودک در کنار پدر و مادرش به خوبی می تواند آموزش های لازم را ببیند و نیازی نیست در این سن به مهدکودک برود.

والدین باید صبر و حوصله داشته باشند تا در کنار خود به کودک مسائل مختلف را آموزش دهند.

مثلا هنگام جمع کردن برگ های خشک پاییزی، مشاهده رشد گل یا بزرگ شدن دانه در گلدان کوچک، حرکت ماهی در تنگ می تواند از کودک بخواهید تا به شما کمک کند و با هم این کارها را انجام دهید، کودک با این کارها تجربه های اولیه زندگی را فرا می گیرد.

کودکان در این سن بسیار خلاق هستند و والدین می توانند در این سن به پرورش خلاقیت کودکان خود فکر کنند.

والدین می توانند با شرکت در جلسات مشاوره مسائل مختلفی را یاد بگیرند و بهترین کارگاه کسب تجربه و مهارت های زندگی برای فرزند خود باشند.

تربیت کودک دو تا سه سال، شکل گیری شخصیت از دوسالگی
کودک در سن دوسالگی مهارت های کلامی اش افزایش پیدا می کند و می تواند علایق خود را ابراز کند و الویت هایش را بیان کند .

منبع:مرکز مشاوره-تربیت کودک دو تا سه سال، همه چیز درباره تربیت کودک دو ساله

آیا کودک من دارای ADHD می باشد؟
معمولا ADHD کودکان در زمانی شروع می شود که آنها در دوره نوجوانی باشند، به نحوی که سن متوسط تشخیص های صورت گرفته، ۷ سالگی می باشد.

ممکن است که کودکان بزرگ تر یک سری از علائم ADHD را نشان بدهند، ولی آنها به جای تشخیص دادن این علائم در مراحل اولیه زندگی، در اغلب مواقع این علائم را در خودشان نگه می دارند.

علائم رایج مربوط به ADHD در کودکان
رفتار متمرکز بر خود
رایج ترین علامت ADHD عبارت از عدم توانایی برای شناسایی نیازها و تمایلات سایر افراد می باشد.

این مورد می تواند منجر به دو علامت بعدی شود که عبارتند از: وقفه و مشکل داشتن در حین منتظر ماندن برای نوبت آنها.

آیا کودک من دارای ADHD می باشد؟
آیا کودک من دارای ADHD می باشد؟
ایجاد وقفه
رفتار متمرکز بر خود در یک کودک مبتلا به ADHD می تواند منجر به ایجاد اختلال و توقف در حین صحبت کردن سایر افراد یا خاتمه دادن به مکالمات یا بازی هایی شود که خودشان در آن شرکت ندارند.

مشکل داشتن در حین منتظر ماندن برای نوبت خودشان
کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در منتظر ماندن برای نوبت خودشان در فعالیت های کلاسی یا در حین بازی کردن با سایر کودکان، یک سری مشکلاتی داشته باشند.

ناراحتی های عاطفی
یک کودک مبتلا به ADHD ممکن است که در کنترل عواطف خودش مشکل داشته باشد.

ممکن است که آنها در زمان های نامناسب، یک سری رفتارهای خشمگینانه از خودشان نشان بدهند.

کودکان و نوجوانان می توانند کج خلقی ها و قشقرق های خشمگینانه داشته باشند.

بیقراری
اغلب کودکان مبتلا به ADHD نمی توانند در یک جا بنشینند.

ممکن است که آنها بخواهند بلند شوند و در اطراف قدم بزنند، ناآرام باشند، یا زمانی که مجبور می شوند بر روی صندلی بشینند، پیچ و تاب بخورند.

مشکل داشتن برای آرام بازی کردن
ایجاد حالت بی قراری می تواند باعث شود که کودکان مبتلا به ADHD در آرام بازی کردن یا آرامش داشتن در فعالیت های مربوط به فراغت، مشکل داشته باشند.

کارهای ناتمام
یک کودک مبتلا به ADHD، به موارد مختلفی علاقمندی نشان می دهد، ولی ممکن است که آنها در اتمام این وظایف مشکل داشته باشند.

منبع:مرکز مشاوره-آیا کودک من دارای ADHD می باشد؟

در مورد سفرنامه فرانسه باید بگویم که وقتی برای اولین بار در شهر پاریس باشی، وقتی توی شهر داری چرخ می‌زنی

و محو تماشای ساختمان‌ها و بناهای زیبای معماری آن شده‌ای،

شاید بخشی از حواست هم پی این باشد که با چشمانت دنبال برج ایفل بگردی که سرش را از پشت ساختمان‌ها بالا آورده و دارد به تو چشمک می‌زند.

برج ایفل
هرچه نزدیک‌تر می‌شوی، عظمت این برج بیشتر خودش را نشان می‌دهد.

در کنار رودخانه سن و در میدانی به نام «شان دومارس» ایستاده. قدش ۳۰۰ متر است و سنش ۱۱۰ سال؛

با این حال هنوز جوان به‌نظر می‌رسد! آن‌قدر جوان و ظریف که انگار تک تک تیرآهن‌هایی که برای ساخت آن به کار گرفته شده، خیلی با چوب کبریت فرقی ندارند.

البته آن‌قدر فرق دارند که برای رنگ‌کردن این بنای فلزی و برای جلوگیری از زنگ‌زدگی، هر هفت سال یک بار حدود ۵۰ تن رنگ مصرف شود. اگر هم حوصله کنی و بخواهی تک‌تک قطعات فلزی را بشماری، باید شمردن تا عدد ۱۸ هزار را حتما بلد باشی!

علت ساخت این بنا، به مناسبت بزرگداشت صدمین سال انقلاب فرانسه بود.

مهندس مشهور فرانسوی، گوستاو ایفل، طراحی آن را انجام داد و اسم خودش را هم روی آن گذاشت.

هرچند که در آن زمان خیلی از شهرسازان و روشنفکران فرانسوی مثل شارل گارینه، امیل زولا، الکساندر دوما و… به ساخت آن اعتراض کردند، اما ایفل هم‌چنان کنار رودخانه سن ایستاده و اولین نفری است که طلوع و غروب خورشید را در شهر پاریس می‌بیند.

۲- اصولا یکی از جاذبه‌های هر شهری، در هر کجای دنیا، خوراکی‌ها و غذاهای مخصوص آنجاست.

امتحان‌کردن انواع خوراکی و نوشیدنی‌های خاص هر شهر و آشناشدن با فرهنگ غذایی‌اش، تجربه متفاوتی است و گاهی روحیه خاصی می‌خواهد. البته منظورم از روحیه خاص، برای خوردن مار، قورباغه، کرم و… است!

در فرانسه، به خوردن خیلی اهمیت می‌دهند، آن‌قدر که خوردن یک شام ممکن است بیشتر از دو ساعت طول بکشد.

در کنار بیشتر غذاهایشان هم پنیر هست، به طوری که اگر در پاریس به یک رستوران بروی و بعد از غذایت، پنیر سفارش ندهی، کمی با تعجب نگاهت می‌کنند!

یک خوراکی معروف هم دارند که البته خیلی رستورانی نیست و معمولا در دکه‌های گوشه خیابان فروخته می‌شود؛ یک نوع شیرینی به اسم «کرپس» (Crepes) که از تخم‌مرغ و شیر و کره درست می‌شود

و بسته به این‌که رویش چه بریزند، انواع مختلفی دارد. مثلا شکلات صبحانه یا خامه و مربا یا بادام و عسل.

این‌طور که به نظر می‌رسد، معمولا شیرین است، ولی انگار با ژامبون هم خورده می‌شود. خلاصه یک چیزی است تو مایه‌های همین سمبوسه‌ها و خوراکی‌های کنار خیابان خودمان!

شانزه‌ لیزه
خیابانِ مغازه‌ها و کافه‌های پاریس، خیابانِ پیاده‌روهای پهن با سنگ‌فرش‌های قدیمی، خیابان درختان سبز که در صف پشت سر هم ایستاده‌اند، خیابانی که انتهایش آزادی است؛ دروازه آزادی. در یک روز آفتابی، وقتی در پیاده‌روی خیابان قدم می‌زنی و به یک شانسون* از ادیت پیاف، خواننده مشهور فرانسوی، گوش می‌کنی، احساس می‌کنی که واقعا به سمت آزادی پیش می‌روی.

در انتهای دیگر این خیابان هم میدان کونکورد قرار دارد. کافه‌ها و رستوران‌های این خیابان، میز و صندلی‌هایی را در پیاده‌رو قرار داده‌اند و از صبح تا شب، همیشه عده‌ای آنجا مشغول خوردن و گپ‌زدن هستند.

خیابان شانزه‌لیزه، مثل بیشتر خیابان‌های پاریس، چراغ قرمز زیاد دارد و تا دنده از یک به دو می‌شود، باید ایستاد. پشت چراغ قرمز که باشی،

حتما کسانی را می‌بینی که وسط خیابان ایستاده‌اند و عکس می‌گیرند،

منبع:مرکز مشاوره-سفرنامه فرانسه