مشاوره خانواده و زندگی

ژنوفوبیا (ترس از زنان) چیست؟

ترس از زنان نوعی از فوبیاهای خاص است که فرد مبتلا به آن، با دیدن و نزدیک شدن به یک زن به شدت مضطرب می شود و می ترسد. فوبیاهای خاص از این قبیل غیر منطقی به نظر می آیند زیرا محرکی که نسبت به آن فوبیا دارند خطری ندارد و این خطر فقط به علل درونی و ذهنی در خود فرد انجام می پذیرد.

البته باید در نظر داشته باشید که ژنوفوبیا با مردسالاری و زن ستیزی کاملا متفاوت است. ژنوفوبیا اضطراب و ترس از دیدن و نزدیک شدن زنان است.

ولی مرد سالاری و زن ستیزی حاصل فرهنگی فقیر و بی منطق است که در آن حقوق زنان را به رسمیت نمی شناسند و نسبت به آن خشمگین هستند.

علل محرکها و ریسک فاکتورهای ژنوفوبیا
ژنوفوبیا نیز مانند دیگر فوبیاهای خاص هنوز علت یابی نشده اند اما عوامل محیطی و ژنتیکی در ایجاد آن بسیار پررنگ و تاثیرگذار هستند.

عوامل محیطی و تجارب تلخ گذشته نسبت به زنان ممکن است این فوبیا را در فرد بیدار کند. به عنوان مثال افرادی که در گذشته نسبت به زنی تعرض جنسی، روانی و کلامی داشته اند ممکن است در آینده نسبت به آنها حس استرس و اضطراب داشته باشند.

البته ریسک فاکتورهایی نیز وجود دارند که قادرند احتمال ابتلا به ژنوفوبیا را افزایش دهند عواملی از قبیل:

سن: به طور معمول کودکان نسبت به بزرگسالان بیشتر در معرض ابتلا به فوبیاهای خاص هستند.

ژنتیک: افرادی که خویشاوندان مبتلا به اختلالات اضطرابی دارند از نظر ژنتیکی بیشتر مستعد ابتلا به ژنوفوبیا هستند.

مزاج: معمولا افرادی که بدبین و حساس هستند بیش تر از سایر افراد شانس ابتلا به فوبیاهای خاص را دارند.

علائم ژنوفوبیا
ترس و اضطراب شدید به هنگام قرار گرفتن در کنار یک زن و یا حتی فکر کردن به آن ها
پرهیز از موقعیت های اجتماعی به دلیل پیشگیری از تعامل اجتماعی با زن ها
حملات پانیک حین ژنوفوبیا
تعریق شدید
درد در قفسه سینه
حالت تهوع و یا احساس درد در معده
مشکلات تنفسی
احساس ضعف و سرگیجه
تپش قلب
این علائم ممکن است به قدری شدید باشد که فرد از بسیاری از موقعیت های اجتماعی و حتی فعالیت های روزمره مانند ادامه تحصیل و رفتن به محل کار امتناع کند. این علائم معمولا در حدود سنین ۱۰ سالگی ظاهر می شوند اما اگر ریشه یابی و درمان نشوند ممکن است تا بزرگسالی ادامه داشته باشند.

منبع:کانون مشاوران ایران-ژنوفوبیا (ترس از زنان) چیست؟

اختلال اضطراب جدایی در کودکان از دلایل تا درمان

اختلال اضطراب جدایی در کودکان چیست؟ به احتمال زیاد برای شما هم اتفاق افتاده است که خواسته اید بیرون بروید اما با گریه و کج خلقی کودکتان رو به رو شده اید. در این جا این سوال پیش می آید که آیا این اتفاق و وابستگی فرزندان به شما طبیعی می باشد؟ و باید در این موارد چطور با فرزندان برخورد شود؟ اضطراب جدایی در سنین ۱۲ تا ۱۸ ماهگی طبیعی می باشد اما این اضطراب در کودکان سنین بالاتر به عنوان یک اختلال روانی شناخته شده و آن را تحت عنوان اختلال اضطراب جدایی می شناسند که نیاز به درمان دارد.

در ادامه این مقاله به بررسی کامل این موضوع پرداخته شده است تا جواب بسیاری از سوال های خود را در زمینه اختلال اضطراب جدایی در کودکان دریافت نمایید.

اختلال اضطراب جدایی چیست؟
کودک شما در سنین پایین تر وابستگی های زیادی به شما دارد و از این که شما او را ترک می کنید و تنهایش می گذارید می ترسد و گریه و بهانه گیری می کند، ممکن است در صورت جدایی از شما به مدت کوتاهی، گریه و بد خلقی کند اما باید توجه داشته باشید این واکنش ها در سنین ۱۲ تا ۱۸ ماهگی طبیعی می باشد و با طی کردن روند رشد طبیعی کودک به تدریج اضطراب جدایی و وابستگی کودک از بین می رود.

اما در صورتی که در سنین بالاتر به ویژه در سن پیش دبستانی این واکنش ها در کودک مشاهده شد باید نگران شوید زیرا احتمال دارد کودک شما از اختلال اضطراب جدایی رنج ببرد، در واقع اختلال اضطراب جدایی یکی از اختلال های اضطرابی می باشد که کودک در هنگام جدایی از خانه یا مراقبان، دچار اضطراب شدید و نامناسبی می شود و واکنش هایی نشان می دهد که نسبت به سنش غیر طبیعی می باشد.

علائم اختلال اضطراب جدایی در کودکان
بر اساس مطالبی که بیان شد اختلال اضطراب جدایی در کودکان بیشتر در سال های پیش دبستانی دیده می شود به طوری که این کودکان حاضر نیستند در هنگام مدرسه رفتن یا بازی کردن از والدین شان جدا شوند و برای جدا نشدن از خانواده دلایل مختلفی مانند مریض شدن را بهانه می کنند، از جمله علائمی که اختلال اضطراب جدایی را نشان می دهد می توان به موارد زیر اشاره کرد:

ترس از جدایی از خانواده:
کودکانی که دچار اختلال اضطراب جدایی می شوند به طور مداوم ترس از جدایی از والدین را دارند و همین مسئله باعث می شود تا اضطراب های پیاپی در آن ها به وجود آید، یکی از مهم ترین علائم اضطراب جدایی، ترس از جدایی کودکان از والدینشان می باشد.

۲٫ از دست دادن افراد وابسته:
نگرانی زیادی نسبت به افرادی که وابسته و دلبسته هستند دارند به طوری که همواره نگران از دست دادن آن ها می باشند و می ترسند بلایی سر این افراد بیاید.

۳٫ خارج نشدن از خانه:
کودک علاقه ای به بیرون رفتن ندارد و دوست ندارد از خانه خارج شود و به دیدار دوستان، اقوام و یا مدرسه و مکان های دیگر برود.

۴٫ بی خوابی یا کابوس دیدن:
دلش نمی خواهد شب ها در مکان دیگری جز خانه خود بخوابد. اضطراب جدایی در این کودکان باعث می شود که حتما در کنار فردی که به او وابسته است بخوابد و یا احتمال دارد کابوس هایی در مورد جدایی از والدین خود ببیند.

۵٫ علائم جسمانی:
در صورت جدایی از افرادی که به آن ها وابسته است دچار سردرد، حالت تهوع، استفراغ، دل درد و غیره می شود.

نکته: علائمی که بیان شد باید حداقل به مدت ۴ هفته در کودکان ادامه داشته باشد و این اختلال ناراحتی قابل ملاحظه ای در عملکرد های اجتماعی، شغلی و تحصیلی و یا زمینه های دیگر ایجاد کند و با اختلال های روانی دیگر قابل توجیه نمی باشد.دلایل بروز اختلال اضطراب جدایی در کودکان

افرادی که دچار اختلال اضطراب جدایی می شوند ممکن است به خاطر احساس ناامنی در کودک باشد این ناامنی به دلایل بسیاری به وجود می آید که از جمله دلایل بروز اختلال اضطراب می توان به موارد زیر اشاره نمود.

ژنتیک:
بسیاری از کودکان به صورت ژنتیکی خلق و خوی حساسی دارند و احتمال این که به اضطراب دچار شوند بسیار زیاد است و به همین دلیل آمادگی آن ها برای ابتلا به اضطراب جدایی بیشتر می باشد.

منبع:کانون مشاوران ایران-اختلال اضطراب جدایی در کودکان از دلایل تا درمان