مشاوره خانواده و زندگی

۵ افسانه در مورد اختلال شخصیت اجتنابی

افسانه های زیادی در مورد اختلال شخصیت اجتنابیو افراد مبتلا به آن وجود دارد. یادگیری حقایق می تواند به این افراد در یافتن درمان مناسب کمک کند.

بسیاری از تصورات نادرست در مورد افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی(AVPD) وجود دارد. در حالی که افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است خجالتی یا ضداجتماعی دیده شوند، اما در واقع دارای یک اختلال روانی هستند که مانع از توانایی آن ها از معاشرت با دیگران می شود.

پس از تشخیص، مبتلایان به اختلال شخصیت اجتنابیمی توانند با موفقیت درمان شود. درک اختلال شخصیت اجتنابی برای یافتن کمک مناسب یا کمک به مبتلایان به این بیماری برای دریافت درمان مورد نیاز کلیدی می باشد.

۵ افسانه در مورد اختلال شخصیت اجتنابی
افسانه اول: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابیخجالتی هستند.
واقعیت: افراد مبتلا به اختلال شخحصیت اجتنابی یک وضعیت روانی دارند که فراتر از احساس خجالتی بودن است.

بسیاری از افراد خجالتی، عصبی بوده و صحبت کردن با افراد جدید باعث ترس خفیف یا خجالت آن ها در یک موقعیت اجتماعی می شود. افراد خجالتی با این احساسات به شیوه ای سالم برخورد می کنند و همچنان زندگی اجتماعی رضایت بخشی دارند.

با این حال، اختلال شخصیت اجتنابیباعث می شود این احساسات طاقت‌فرسا شده و از رفتن افراد به مکان‌هایی که امکان تعامل اجتماعی وجود دارد، جلوگیری کرده و تأثیر منفی شدیدی بر زندگی روزمره و شخصی آن ها می گذارد.

افسانه دوم: اختلال شخصیت اجتنابیهمان درونگرایی است.
واقعیت: اختلال شخصیت اجتنابیو درونگرایی کاملاً متفاوت هستند.

برعکس این که بسیاری از افراد درون گرایی را مانند اختلال شخصیت اجتنابیمی دانند. درونگرایی به هیچ وجه یک اختلال روانی نیست، بلکه یک ویژگی شخصیتی طبیعی و سالم می باشد. بسیاری از افراد درونگرا در واقع از معاشرت لذت می برند، دوستان زیادی دارند و دوست دارند با افراد جدید ملاقات کنند.

آن ها صرفاً به مقدار مشخصی زمان یا خلوت نیاز دارند تا احساس آرامش، استراحت یا شارژ داشته باشند. این افراد ممکن است در هر نقطه ای از طیف برون گرایی-درون گرایی قرار بگیرند و برخی از آن ها کم و بیش احساس درون گرایی دارند.

از سوی دیگر، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابیممکن است شرکت در موقعیت های اجتماعی را تقریبا غیرممکن بدانند. این اجتناب ناشی از تمایل به گذراندن زمان به صورت تنهایی نیست، بلکه به دلیل نگرانی بیش از حد در مورد انتقاد یا احساس خجالت است.

5 افسانه در مورد اختلال شخصیت اجتنابی
افسانه سوم: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابیدیگران را دوست ندارند.
واقعیت: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابیاغلب تمایل به صمیمیت و روابط نزدیک دارند.

اجتناب افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابیاز موقعیت های اجتماعی به این دلیل نیست که از افراد دیگر خوششان نمی آید. بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال شخصیت اجتنابی تمایل شدیدی به دوستی یا ارتباط صمیمانه با دیگران دارند.

با این حال، آن ها اغلب از ایجاد این پیوندهای نزدیک به دلیل ترس شدیدشان از مورد منفور شدن، تمسخر یا قضاوت خشن باز می مانند. اغلب اوقات آن ها نقص‌های درک شده خود را دلیلی برای ناتوانی در برقراری روابط سالم می‌دانند و تنها زمانی وارد تعاملات اجتماعی می‌شوند که مطمئن باشند پذیرفته می‌شوند و مورد انتقاد قرار نمی‌گیرند

منبع :کانون مشاوران ایران- ۵ افسانه در مورد اختلال شخصیت اجتنابی

بر روی زمین چه چیزی مهم تر از توصیف یک پدیده بیولوژیکی به نام عشقاول در فیزیک و شیمی می باشد؟

“آلبرت انیشتن”

حق با انیشتن بود، علم هرگز نمی تواند شگفتی عشقرا سترون کند (عشق اول یا دیگر عشق ها). مهم نیست که ما در مورد عشق چه می آموزیم، عشق هم چنان یکی از با معناترین و قوی ترین نیروهای روی کره خاکی است، هم چنان که باید باشد.

با این وجود، اجازه دهید به بررسی انچه تاکنون از عشقاموخته ایم بپردازیم:

عشقاعتیادآور است

فکر کردن در مورد انکه دوستش می دارید، مخصوصا در یک رابطه جدید، منطقه تگمنتوم شکمی (VTA) را در مغز فعال می کند، قسمتی که جریانی از نوروترنسمیتر دوپامین (هورمون لذت نیز نامیده می شود) را به سمت مراکز پاداش یا لذت مغز ازاد می کند، یعنی هسته دمدار و هسته اکامبنس. این مسئله یک تاثیر بالای شبه مخدر در عاشق می گذارد، که می‌تواند اعتیادآور باشد.

در همین حین، مغز درگیر عشق، یک افزایش در هورمون استرس نوراپی نفرین را تجربه می کند، هورمونی که ضربان قلب و فشارخون را افزایش می‌دهد، و تاثیر ان شبیه هنگامی است که افراد مواد محرک اعتیاداور مانند متاآمفتامین ها رو مصرف می کنند.

برای مطالعه بیشتر:

راز شادی در ارتباط زوجین

عشقبا افکار وسواسی همراه است.

مغز درگیر عشقیک افت در انتقال دهنده سروتونین را تجربه می کند. سروتونین یک احساس تحت کنترل بودن را به فرد می دهد. هم چنین این هورمون فرد را در مقابل احساس تردید و ناپایداری محافظت می کند. هنگام افت این انتقال دهنده، احساس کنترل ما کاهش یافته و ما به طرز وسواس گونه ای بر روی آنچه احساس کنترل مارا خدشه دار می کند گیر می کنیم، و از انجایی که عشق به طور کلی غیر قابل پیش بینی است هدف اولیه ای برای وسواس شدن و حساسیت روی ان می شود. اصطلاح “دیوانگی در عشق” در واقع اصطلاح خلاف واقع هم نیست.

عشقمستعد رفتارهای بی پرواست

قشر پیش پیشانی، مرکز کنترل، فرمان دهی و استدلال، هنگامیکه عاشق هستیم کمتر کار می کند. در عین حال، آمیگدال، عنصر کلیدی سیستم تهدید-پاسخ مغز، فعالیتش تغییر می کند. ترکیب این تاثیرات تمایل بیشتر به خطر کردن است، و ممکن است فرد بی پرواتر به نظر برسد.

عشقو شهوت می توانند همزمان با هم در مغز وجود داشته باشند، نه الزاما برای همان فرد.

به نظر عشقو شهوت موضوعاتی جداگانه می آیند، اما در واقع مکانیزم های پاسخدهی عصبی انها در مغز بسیار با یکدیگر هم پوشی دارند. انها هر دو یک احساس عالی بودن را ایجاد می کنند، هر دو اعتیاداور هستند، و هر دو مناطق مشابهی را از مغز تحت تاثیر قرار می دهند. اما انها به اندازه کافی جدا هم هستند به طوریکه شما می توانید کسی را دوست بدارید و همزمان نسبت به فرد دیگری احساس شهوت داشته باشید.

در طول زمان، این تمایز معنی دار تر شده است. برای مثال، مغز افرادی که در یک ارتباط عاشقانه طولانی مدت هستند افزایش فعالیت در پالیدوم شکمی را نشان داده اند، منطقه ای غنی از اکسی توسین و وازوپرسین که پیوند و دلبستگی طولانی مدت را تسهیل می کند.

مردان عاشق به شدت موجودات دیداری هستند

مغر مردان عاشق نسبت به زنان در همین وضعیت فعالیت بیشتری را در کرتکش دیداری نشان داده است، و این نشان دهنده همین حقیقت است که بصورت کلی مردان بیشتر از زنان در شرایط رمانتیک از لحاظ دیداری تحریک می شوند.

زنان عاشق جزئیات را به یادمی آورند.

مغز زنان عاشق فعالیت بیشتری را در هیپوکامپ نشان داده است، منطقه ای که با حافظه در ارتباط است، بنابراین زنان در این وضعیت جزئیات بیشتری را از ارتباط به خاطر می سپرند. هم چنین باید خاطر نشان کرد که هیپوکامپ در مغز زنان درصد بیشتری از مغز را فرا می گیرد.

تماس چشمی جادوی عشاق است.

نوزادان و عاشقان یک چیز مشترک دارند: تماس چشمی بیش از هر عامل دیگر، مجرای ارتباط هیجانی می باشد.

زمانی که عشاق از “نگاه مجذوب” عشقخود می گویند، این تنها یک اصطلاح عاشقانه و شاعرانه نیست یک حقیقت بیولوژیکی است. تماس چشمی بهمراه لبخند یک ترکیب خاص نیرومند را می سازد.

در این راستا، تعامل صدا نیز با تماس چشمی تاثیر خود را می گذارد. صدا بیش از انچه ما فکر می کنیم اطلاعات را انتقال می دهد، و هم چنین می توان به تسهیل یک ارتباط هیجانی کمک کند، ولی هم چنان نسبت به ارتباط چشمی در وهله دوم قرار دارد.

بی بند و باری و یا تک همسری بودن تحت تاثیر شیمی مغز قرار می گیرند.

دانشمندانی که به مطالعه تک همسری و بی بند وباری می پردازند خدمت بزرگی به مخلوقات می کنند زیرا انها اینه شگرفی را به سوی ارتباطات انسانی فراهم می اورند. یکی از انواع موش های صحرایی تک همسری هست و در طول زندگی تنها با یک جفت پیوند برقرار می کند. نوع دیگر موش صحرایی (موش صحرایی مونتان) چند همسری و بی بند و بار است. تفاوت کلیدی بین دو نوع موش صحرایی به نظر ژنتیکی می اید، البته اگر بخواهیم در نظر بگیریم که موش های صحرایی از لحاظ ژنتیکی نود و نه درصد همتا هستند.

منبع: کانون مشاوران ایران- فرآیند عشق در مغز

۷ فواید غیرمنتظره پیاده رویبرای سلامتی

۳۰ دقیقه پیاده رویهر روز می تواند سلامت را بیشتر از حد انتظار شما بهبود بخشد. می تواند به طور قابل توجهی سلامت روانی و عاطفی شما را بهبود بخشد و به شما خواب کمک کند.

اما چالش اصلی این است که پیاده روی(یا به طور کلی حرکت مداوم) را به بخشی منظم از برنامه روزانه خود تبدیل کنید. برای اینکه یاد بگیرید چگونه هر روز ۳۰ دقیقه پیاده روی کنید این مقاله را از دست ندهید.

فواید پیاده روی روزانه
۱٫ پیاده رویسلامت قلب را بهبود می بخشد.
دلایلی وجود دارد که از پیاده رویبه عنوان یکی از بهترین ورزش ها برای سلامت قلب یاد می شود. بنیاد ملی قلب استرالیا تخمین می زند که ۳۰ دقیقه یا بیشتر پیاده روی در روز می تواند خطر ابتلا به بیماری قلبی را کاهش دهد و خطر سکته را تا ۳۵ درصد کاهش دهد.

به علاوه، پیاده روی روزانهمی تواند به شما در حفظ وزن، متابولیسم، فشار خون و کلسترول خون سالم کمک کند، که همگی به حفظ سلامت قلب کمک می کنند. حتی اگر نتوانید ۳۰ دقیقه در روز را به پیاده روی اختصاص دهید، شواهد نشان می‌دهد که حتی کمی پیاده‌روی بهتر از هیچی است.

پیاده رویاسترس را کاهش می دهد و خلق و خو را بهبود می بخشد.
بر کسی پوشیده نیست که ورزش راهی عالی برای کاهش استرس است. پیاده رویباعث ترشح اندورفین می شود که حالتی از لذت مانند خنده و عشق را تقویت می کند. اندورفین‌ها با گیرنده‌های مغز تعامل می‌کنند و باعث ایجاد احساس خوب، افزایش عزت نفس، افزایش تحمل درد و حتی احساس سرخوشی می‌شوند.

پیاده رویواقعا احساس خوبی به شما می دهد. یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که حتی پیاده‌روی‌های مختصر ۱۰ دقیقه‌ای نیز وضعیت خلق و خوی افراد را بهبود می‌بخشد.

۳٫ پیاده رویافسردگی را کاهش می دهد.
تحقیقات نشان می دهد که فعالیت بدنی از جمله پیاده رویمی تواند افسردگی را کاهش دهد. برای مثال، مطالعه‌ای روی ۱۲۱ زن یائسه نشان داد که افرادی که سه بار در هفته به مدت ۴۰ دقیقه پیاده روی می‌کردند، کم تر درگیر افسردگی می شدند.

مطالعه دوم نشان داد که پیاده‌روی با سرعت تند تنها به مدت ۲٫۵ ساعت در هفته در مقایسه با بزرگسالانی که ورزش نمی‌کنند به میزان قابل‌توجهی خطر ابتلا به افسردگی را کاهش می‌دهد. افسردگی میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد و یکی از علل اصلی ناتوانی در سراسر جهان است، بنابراین حتما پیاده رویرا به منظور کاهش افسردگی در برنامه خود قرار دهید.

پیاده رویمفاصل شما را تقویت می کند.
پیاده رویمی تواند نقش بزرگی در درمان درد آرتروز داشته باشد. یک مطالعه اخیر نشان می‌دهد که پیاده‌روی ممکن است درد را بهبود بخشد و پیشرفت بیماری را کند کند.

ورزش [مثل پیاده روی] فواید سلامتی بی شماری دارد و همیشه باید اولین رویکرد پیشگیری و درمان بیماری مفصلی باشد، بنابراین در مورد پیاده روی حتما با پزشک خود مشورت کنید.

فواید پیاده روی
پیاده رویقند خون شما را کنترل می کند.
کسانی که به طور منظم پیاده رویمی کردند ۳۰ درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ قرار می گیرند. این به این دلیل است که پیاده روی می تواند به کنترل یا کاهش قند خون کمک کند،

پیاده رویبا سرعت تند (سریعتر از ۲۰ دقیقه در هر مایل) با ۴۱ درصد کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ مرتبط می باشد و از سوی دیگر، مطالعه ای بر روی ۲۰۱ فرد مبتلا به دیابت نوع ۲ نشان داد که هر ۲۶۰۰ قدم بیشتر پیاده روی در روز با کاهش ۰٫۲ درصدی سطح قند خون مرتبط است.

منبع: کانون مشاوران ایران -۷ فواید غیرمنتظره پیاده روی برای سلامتی